Zehirli Kurbağa

Uzun zamandır artık var olmadığını düşünmeye başladığım hislerim, galiba bu düşüncelerimi fark etmiş olacaklar ki bütüüün yoğunluklarıyla ne var ne yok toplayıp geri geldiler. Nedenini açıklayamadığım iğrenç bir depresif mod içindeyim günlerdir. Dün akşam uyuyakalmışım salonda. Yazık abim de yeni gelmiş eve, hem beni uyandırmaya çalışıyor hem de neşelendirmek istiyor biraz. Şakalaşmaya başladı, ben de nasıl bir ruh hali içindeysem artık sinirden bağırmaya başladım. Nasıl bağırıyorum ama öyle böyle değil. Bildiğin çığlık atıyorum evde oturmuş. Hayır hıncımı bağırarak alamadım oturdum hıçkıra hıçkıra ağladım. Cidden ağladım yani. Şaşırdı önce bi napıcağını bilemedi yazık yavrum. Suçu da yok ki, benim dengesizliğim tamamen. Gelmiş hadi gel o çizmeleri sipariş verelim internetten diyo bide. Türkiyede yok diye çizmelere mi üzüldüm sandı artık naptı bilmiyorum. Belki de ona üzüldüm. Belki de koca iki yıldır içimde henüz benim bile ne olduğunu bilmediğim bazı şeyleri bastırdığımdan birden patladılar. Veya ne bileyim işte, o çocuk geldi aklıma. Onunda ilgisini kaybettiğim için üzüldüm belki biraz. Hani bazen insan bazı ortamlarda kendini çirkin ördek yavrusu gibi hisseder, başına kese kağıdı geçirip görünmez olmayı diler ya. İşte ayneeen öyleyim sene başından beri okulda. Böyle bir eziklik, bir kendimde daha önce hiç yaşamadığım bir güven eksikliği var üstümde. Kendimi nasıl çirkin buluyorum nasıl değersiz hissediyorum anlatamam. Sanki gerçekten de güzel hissetmem için sevgiliye ihtiyacım var gibi. Kimi beğendiysem benimle ilgilenmiyor falan. Öyle bir ruh haline büründüm bende. İşte tam böyle düşündüğüm bir sırada bu öküz çıktı ortaya. Öküz diyorum çünkü öküzün trene baktığı gibi bakıyordu bana. İlk başlarda bir yerimde bir şey mi var diye düşünüyordum hani, artık aklıma bile gelmiyor bana gerçekten birilerinin bakabileceği ihtimali. O kadar ezikliyorum kendimi düşün. Ama işte o bana baktıkça, benim etrafımda oldukça mutlu hissediyorum kendimi. Hayır çocuğu önceden farkında bile değildim. Yakışıklı olmadığından değil, Allah vermiş çocuğa tipi yerinde yani. Son sınıf sanırım bir de. Öyle yani bakılmayacak gibi değil. Ama normalde hiç elde edemeyeceğim insanları hayvan gibi kesen ben, bu çocuğa gelince bakışlarımı kaçırıyorum bakmıyorum falan. Bu etraftaysa başka yerlere gidiyorum, içim gidiyor aslında bakmak için ama bakamıyorum işte. Sanki onunla biraz ilgilensem çocuğun ilgisi sönücek gidicek diye bir korku var içimde. Nerden geliyor bu korku onu da bilmiyorum. İşte neyse, fazla naz aşık usandırdı galiba. Artık ne bakıyor, ne yakınlarımda duruyor falan. Onun bana olan o azıcık ilgisini de kaybedince böyle bir boşlukta hissettim kendimi. Sanki senelerdir aşığım iki üç gündür gördüğüm çocuğa.
Veya aslında o benimle hiç ilgilenmedi, ben şizofrenim ve öyle olduğunu kurdum kafamda. Bilmiyorum ama hoşuma gitmişti. Onunla ilgili hayaller kurmak çok güzeldi, gerçekleşme ihtimali olduğunu sanıyordum çünkü. Şimdi sen de imkansızsın, kapşonlu. Sen de aldın yerini ulaşamayacaklarımın arasında. Ama olsun, böyle de güzel seni yaşamak. Hayallerde de güzelsin.

O benim olmadı, olmasın. Unuturum adımı bile anmasa, önemi yok..
O beni sormadı, sormasın Yolumu bulmadı kimse karışmasın
Dönüşü yok..